بررسی جایگاه حاکمیت درنقد پسا تجددگرایی برواقع گرایی

آغاز قرن بیست و یکم با متحول شدن حاکمیت ها مواجه شد. شروع هویت گرایان ، ظهور نهضتهای بیداری - سیا سی و سازمان های غیر دولتی درقالب اقت صادی ، سیا سی ، اجتماعی و ... و از طرف دیگر، به وجودآمدن همگراییها، منطقه گراییها و جهانی شدن بسیاری از مسائل ملی مانند محیط زیست ، امنیت ، تروریسم و ...حاکمیتها را با فرصتها و تهدیدهای جدیدی که هرگز دولتها و ملتها در دوره های مدرن و پایش مدرن تجربه نکرده بودند مواجه ساخت . چرا که ، در دوره ایی که از آن پساتجددگرایی یاد می کنیم نمیتوان به طور مشخص فرصت و یا تهدید را برای حاکمیت ترسیم کرد. پدیده هایی چون کمرنگ شدن مرزهای سیاسی ، توسعه فضای مرزی و جریان اطلاعات وموانع دولتها را در بهره برداری و استفاده از مزایای جهانی در زمینه های علمی -فناورانه و مالی - اقتصادی از بین برده و دولتها را در نیل به اهداف اعمال حاکمیت ، کنترل تمامیت ارضی کشور و بالاخره منافع ملی قدرتمند ساخته است . اما، این فرصتهای جدید علیرغم قدرتمندساختن دولتها در اعمال حاکمیت ، آن ها را با چال شهای جدید و غیرقابل کنترل نیز رو در رو ساخته ا ست . چه ب سا در دوره پ ساتجددها ملت ها می توانند با ا ستفاده از امکانات و فر صتهای جدید برای خود منافع متفاوت از حاکمیت تعریف کنند. در این شرایط ، به نظر می رسد کارکرد دولتها متحول شده و پیوستن به سازمانهای جها نی و هماهنگ شدن با آنها از یک طرف و تقویت سازمان های غیردولتی و نظر بر آنها از طرف دیگر به عنوان کارکرد جدید دولت هاتعریف میشود.

کلیدواژه ها:

حاکمیت ، پساتجدد گرایی ، واقع گرایی ، روابط بین الملل ، منافع ملی