شروط محدود کننده در قراردادهای مجوز بهره برداری

شروط محدود کننده در واقع شروطی هستند که توسط شرکت های بالادست در زنجیره تولید یا توزیع بر شرکت های پایین دست در بازار تحمیل می شوند. امروزه استفاده از الگوهای جدید قراردادی مانند مجوز بهره برداری در حال افزایش می باشد. ارتقاء رقابت ، تسهیل ورود شرکت های جدید به بازار و گسترش آن ها از جمله مزایای این قراردادها هستند منتها استفاده از شروط محدود کننده توسط هر یک از طرفین در این قراردادها علاوه بر آثار ضد رقابتی که بر بازار می گذارد ممکن است طرف مقابل قرارداد را نیز در وضعیت نامطلوبی قرار دهد. شروط مورد استفاده در قراردادهای مجوز بهره برداری ممکن است آثار ضد رقابتی داشته باشد برای تشخیص ضد رقابتی بودن این شروط باید از ضوابط عینی استفاده نمود. در قانون ایران تفاوتی میان قراردادهای عادی و قراردادهای مرتبط با حقوق انحصاری مالکیت فکری وجود ندارد و مطابق ماده ۴۴ قانون تسهیل رقابت و منع انحصار (در این قانون بحث مربوط به ممنوع بودن شروط ضد رقابتی قید شده است و در رویه قضایی از این ممنوعیت به بطلان تعبیر می شود). شروط ضد رقابتی فارغ از ماهیت قرارداد به طور کلی باطل اعلام شده است . در قانون ایران بحث مربوط به معافیت از شمول قواعد حقوق رقابت جایگاهی ندارد. مطابق تبصره ماده ۴۵ قانون تسهیل رقابت و منع انحصارتشخیص لطمه جدی بر عهده شورای رقابت است در نتیجه شورای رقابت هر زمان که با اقدامات ضد رقابتی در هر قراردادی رو به رو شود آن شرط را باطل اعلام می نماید .

کلیدواژه ها:

شروط محدود کننده ، حقوق مالکیت فکری ، قرارداد ، مجوز بهره برداری