مقایسه اثربخشی طرح واره درمانی و درمان پذیرش و تعهد بر بهبود راهبردهای تنظیم هیجان بیماران افسرده مبتلا به سوگ

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرح واره درمانی و درمان پذیرش و تعهد بر بهبود راهبرد های تنظیم هیجان بیماران افسرده مبتلا به سوگ بود. روش: پژوهش حاضر یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون–پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل بیماران افسرده دارای تجربه سوگ مراجعه کننده به مرکز درمانی و توان بخشی توس شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ بودند که پس از غربالگری و تشخیص اولیه، تعداد ۴۵ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره شامل دو آزمایش و یک گروه کنترل گمارده شدند. جهت جمع آوری داده ها با پرسشنامه تنظیم هیجانی(ERQ)بود. گروه آزمایشی اول، طرح واره درمانی(۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) و گروه آزمایشی دوم درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) را به صورت یک جلسه در هفته دریافت کردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد در هر دو گروه آزمایش میانگین های ارزیابی مجدد شناختی(۰۰۱/۰>P ۲۶/۲۰۶F= مجذور اتا=۹۸/۰) و در فرونشانی (۰۰۱/۰>P ۲۸/۱۱۶F= مجذور اتا=۹۷/۰) از پیش آزمون به پس آزمون و به پیگیری افزایش یافته است و این تاثیر در گروه درمان پذیرش و تعهد بیشتر بوده است. نتیجه گیری: به طورکلی نتایج حاکی از آن بود که هر دو این رویکردهای درمانی می تواند بر بهبود راهبردهای تنظیم هیجان بیماران موثر باشد و نقش موثری در درمان افسردگی بعد از سوگ داشته باشد

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی ، درمان پذیرش و تعهد ، راهبردهای تنظیم هیجان ، افسردگی ، اختلال سوگ