العلاقه بین الرمزیه فی الایمان بالمنجی وانکار وجود المهدی الموعود

اعتقاد به منجی آخرالزمان از اعتقادات ثابت در بین مسلمانان است. دراین بین برخی وجود حضرت مهدی و احادیث درباره مهدویت را نماد و رمزی برای پیروزی حق بر باطل یا اصلاح می دانند. از آنجا که نتیجه رویکرد نمادین به اصل منجی باوری، انکار وجود خارجی و مصداق عینی آن است؛ لذا ضروری است تا پژوهشی در این زمینه سامان یابد که آیا نمادگرایی در اصل منجی باوری قابل توجیه است یا از اساس امری مردود است. پژوهش حاضر به صورت توصیفی تحلیلی و به روش کتابخانه ای به تبیین رابطه نمادگرایی در منجی باوری و انکار اصل وجود مهدی پرداخته و در صدد بیان ادله برای رد نمادگرایی در منجی باوری است. در قلمرو دلالت معنایی، همه بر این باور عقلائی پایبند هستند که اصل اولیه در هر سخن حقیقت است، مگر آنکه قرینه استواری بر خلاف آن وجود داشته باشد. برداشت نمادین، رمزی و مجازی از متون دینی درباره اصل وجود منجی برداشتی برخلاف ظواهر نصوص است؛ لذا تا ضرورتی ایجاب نکند نمی توان چنین برداشتی داشت. علاوه بر این که ادله متعددی چنین دیدگاهی را رد می کند. یکی از استوارترین ادله اثبات شخص وارگی در منجی باوری است. بیان نسب، اوصاف فردی، اثبات تولد و ملاقات با منجی آخرالزمان از جمله این مصادیق است. اتفاق مسلمانان بر شخص وارگی دلیل دیگری بر نفی نمادگرایی است؛ بنابراین ادعای نمادگرایی و رمز انگاری در منجی باوری ادعایی بدون دلیل بوده که با ادله متعددی قابل رد است.

کلیدواژه ها:

symbolism ، savior belief ، symbolic ، symbol ، personal