اثربخشی طرحواره درمانی بر توانمندی اجتماعی و انعطا ف پذیری شناختی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی طرحواره درمانی بر توانمندی اجتماعی و انعطا ف پذیری شناختی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت . طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس در شهر اصفهان درسال ۱۴۰۲ بود. ۶۰ نفر از این بیماران بر اساس ملاکهای ورود و خروج، غربالگری و به صورت هدفمند انتخاب شدند و بعد از همسان سازی، به صورت گمارش تصادفی در ۲ گروه ۳۰ نفره گمارده شدند. این دو گروه طرحواره درمانی را در ۸ جلسه دریافت نمودند. ابزارهای تحقیق شامل مقیاس توانمندی اجتماعی (بل، ۱۹۶۱) و مقیاس انعطاف پذیری شناختی (دنیس و وندروال، ۲۰۱۰) بود. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری ‎(MANCOVA)‎ و تک متغیری ‎(ANCOVA)‎ با استفاده از نرم افزار۲۴SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت . نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر توانمندی اجتماعی (۰۰۰۱P<‎؛ ۵۳‎/‎۰Eta=‎؛ ۵۹‎/‎۴۲‎(F=‎ و انعطاف پذیری شناختی (۰۰۰۱P<‎؛ ۴۹‎/‎۰Eta=‎؛ ۹۶۹‎/‎۶۵‎(F=‎ در بیماران مولتیپل اسکلروزیس موثر بوده اند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، طرحواره درمانی با استفاده از تکنیک های شناختی، رفتاری و شناسایی رفتارهای مشکل آفرین و ارائه راهکارهای بهینه به بیماران مولتیپل اسکلروزیس کمک می نماید تا در جهت توسعه و بهبود از طریق توانمندی اجتماعی، انعطاف پذیری شناختی گام بردارند.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، توانمندی اجتماعی ، انعطاف پذیری شناختی ، بیماری مولتیپل اسکلروزیس.