اجرا و نظارت بر طرح های توسعه شهری با رویکردحفظ محیط زیست شهرها

پیامد گسترش شهرنشینی سریع در ایران، پیدایش شهرهای بزرگ و ایجاد محله های حاشیه نشین با بافت نابسامان و مسکن نابهنجار است که ساکنان آن معمولا مهاجران روستایی یا قشرهای کم درآمد شهری هستند که به مشاغل کاذب و حاشیه ای می پردازند. حاشیه نشینی فضایی، مولود حاشیه نشینی اقتصادی اجتماعی آن بخش از جمعیت است که ساکن این محله ها می باشند. آنها از مشارکت اجتماعی و تعلق شهروندی پایینی برخوردارند. سرعت رشد شهرنشینی مسایل و معضلات زیادی برای شهرها به دنبال داشته است که از جمله آن مساله حاشیه نشینی و رشد سکونتگاه های غیررسمی است. بطور کلی وجود محله های حاشیه نشین ضمن ایجاد تضاد طبقاتی و تشدید آن در فضای تعاملات باعث می شود که در محلات مذکور بر تعداد افراد ناتوان مالی افزوده شده و این امر عموما توام با نیروهای دافعه اجتماعی می باشد که سبب دوری سایر طبقات اجتماعی از این کانون ها خواهد گردید. از سوی دیگر با شکل گیری این مراکز در پیرامون و درون بافت فرسوده شهری افزون بر جدایی محله های متعارف شهر از محله های حاشیه نشین به طور اعم به صورت یک مانع فیزیکی و موجود از گسترش محله های دیگر شهر به آن سو جلو گیری می کند و نهایتا به عنوان محدودیت توسعه در برنامه های آتی نظام شهری تلقی خواهند شد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، رشد جمعیت ، سکونتگاه های غیررسمی