تحلیل شناختی شیوه معناسازی در گفتمان رمان بر پایه نظریه آمیختگی مفهومی (مطالعه موردی رمان پرنده من اثر فریبا وفی)

ادبیات با امکانات گونه گون با مداخله تجربه و حواس و از همه مهم تر با درگیر کردن ذهن پویای مخاطب بالقوه به ساخت و روایت داستان های خلاقانه می پردازد و ازاین جهت نویسندگان و هنرمندان را با گزینه های فراوانی در چگونگی آفرینش هنری روبه رو می کند. هدف از این پژوهش تحلیل شناختی مبناسازی در گفتمان داستان بر پایه شبکه های آمیختگی مفهومی فوکونیه و ترنر است. مطالعه حاضر با بهره گیری از روش تحلیل محتوای کیفی و با رویکرد توصیفی-تفسیری، شیوه های انطباق و عناصر سازندە شبکه مفهومی آمیخته داستان پرنده من از فریبا وفی را ازنظر می گذراند. نظریه آمیختگی مفهومی نظامی از شناخت پشت صحنه را نشان می دهد که دربرگیرنده مقوله بندی، نگاشت ها، فرافکنی های ساختاری و محرک های ذهنی پویا است. وجود فضاهای درونداد متعدد، روابط حیاتی مختلف چون هویت، تغییر، زمان و بازنمایی ازجمله مواردی است که به پرنده یک ساختار آمیخته مفهومی می دهد نتایج این مطالعه بر ضرورت توجه به ذهن در مطالعات گفتمانی تاکید می کند و نشان می دهد گسترش کاربرد نظریه آمیختگی مفهومی به واکاوی گفتمان رمان می تواند در تبیین شیوه های مبناسازی متون ادبی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی ، معناسازی ، نظری آمیختگی مفهومی ، روابط حیاتی ، زبان شناسی اجتماعی ، رمان پرنده من