مقایسه جاذبه های طبیعت در غزلیات حافظ و شهریار

شعر به عنوان یکی از هنرهای اصیل و عام پسند موجود در بیشتر جوامع همواره آیینه ی تجلی باورها، عقاید، آرزوها و هنجار و ناهنجارهای حاکم بر جامعه بوده است . انس انسان با طبیعت ، سبب شده است که عامترین و گستردهترین چشم انداز در شعر بیشتر ملل به تاثیرپذیری شعر از طبیعت اختصاص یابد. آسمان و ابرو مه و خورشید و فلک نیز از عناصر و پدیدههای طبیعی هستند که در دیوان حافظ نقش آفرینند و به زیبایی بیان و بلاغت شعر حافظ کمک کرده اند. ابر نیز هم بر مرگ سبزی و سبزهزار و هم بر دوری از یار می گرید؛ اما ثروتمند است و بخشنده و صفابخش دنیا. آسمان در غزل شهریار رازدار و رازدان است و نقش پیری فرزانه را دارد. هدف اصلی این پژوهش ، مقایسه تطبیقی جاذبه های طبیعت در اشعار حافظ و شهریار است و تبیین نقاط اشتراک و افتراق اشعار آنان در باب طبیعت است . مطالب این پژوهش به روش کتابخانه ای و فیش برداری انجام شده است . نتایج پژوهش نشان می دهد که دو شاعر در کاربرد جاذبه های طبیعت اشتراکاتی دارند و جاذبه های طبیعت را برای بیان هدف و منظور خاص خود در سرودههایشان به کار برده اند و بیشترین نوع بهرهگیری آنان از این جاذبه های طبیعی ، به صورت استعاره و تشبیه بوده است .

کلیدواژه ها:

طبیعت ، حافظ ، شهریار ، مقایسه ی تطبیقی