تربیت و پرورش سیاسی از منظر تعالیم دین اسلام

تربیت واجد بعد نظری است و یکی از ابعاد آن تربیت سیاسی است . انسان موجود سیاسی است و دنیای سیاست با پیچیدگی ها و درگیری ها آمیخته است پس لزوم تربیت سیاسی حس می شود. بر خلاف معنای رایج سیاست ، در اینجا به دنبال سیاست الهی هستیم تا هدایت انسان تحقق یابد. برای این منظور توجه به مبانی مکتب ضرورت دارد. در این راه، می توان به قول و فعل و تقریر معصوم عطف توجه نمود .عمل سیاسی باید در بر گیرنده جوانب گوناگون و مصالح مردم باشد و در این راه جریان صحیح اطلاعات برای جلوگیری از سلب اعتماد مردم از اهمیت زیادی برخوردار است . حاکمیت امیرالمومنین شاخص ترین دوره حکومت اسلامی است و بررسی مواجهه آن حضرت با مشکلات مختلف از اهمیت برخوردار می باشد. نحوه عمل حضرت علی (ع) بویژه از لحاظ سیاسی برجسته است ، چون در آن دوران پر آشوب و فتنه توانستند اسلام را گام به گام پیش ببرند و سیاست حقیقی را به طور عملی نشان بدهند. در این میان، تبیین اوضاع و احوال سیاسی و تشریح مسایل ، توام با اعتقادی راسخ به هدف از ویژگی های امام است که با سعه صدر بر کرامت انسانی پای فشرده و ضمن تاکید بر مشارکت مردم، مسئولیت های آنان را گوشزد می کند. کردار سیاسی حضرت ناظر بر پرهیز از دنیا، تدبر و بینش عمیق ، شفاف سازی امور و جریان آزاد، اطلاعات است . تربیت سیاسی در پرتو انتظار یعنی کسب آمادگی و رشد لازم برای حضور زنده و فعال منتظران در عرصه های سیاسی ملی و جهانی است این نوع از تربیت که با تاکید بر نقش انسان در عرصه های سیاسی و اجتماعی شکل گرفته در صدد اصلاح امروز جامعه اسلامی و زمینه سازی برای ظهورمنجی است . از این رو با توجه به ضرورت موضوع، این مقاله با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات وارده به تبیین ضرورت تربیت سیاسی در این راستا پرداخته است و اصول کلی را برای تربیت سیاسی از آیات و روایات استخراج و ارائه نموده است .

کلیدواژه ها:

تربیت ، سیاست ، تربیت سیاسی ، اسلام.