معماری در فضا، زمان، زمین

به راستی امروز معماری شهرها و حومه ی آنها بر کدام فضا مبتنی است، جز فضایی منهدم، تهی از مضمون و فاقد هرگونه پیوند اندام وار با والاترین استعداد بشری، فضایی که عنان گسیخته می گسترد، سرطان وار منتشر می گردد و بی امان تکرار می شود. آنچه آدمی را بیزار می کند فقدان برجستگی، و در یک کلام کاهش، صاف و ساده ی فضا به بعد کمی انسان است. گویی فضا قالبی میان تهی است حاوی محتوای تهی تر، از اشکالی که تن به ثبات نمی دهند. زشتی ناگزیری که از هر سو به جانب ما هجوم می آورد، از همین جا مایه می گیرد. معماری همیشه تحقق یک رویا، یک اوتوپی یا یک تخیل است. و هر محتوای فضایی با یک شیوه ی زندگی، یک نحوه ی شناخت و حتی می توان گفت یک شیوه ی حضور همراه است. با گذر از بنارس به اصفهان و از آنجا به پاریس و سپس به لوس آنجلس، صرفا از فضاهای گوناگون عبور نمی کنیم، بلکه با شیوه های زندگی و بینش های غالبا قیاس ناپذیر در می آمیزیم. حضور توامان احساس حاضر- خاطره ی زاینده، همان رابطهای را با زمان دارد که دستگاه ژرفا نما با فضا. این جفت شدن، مولد توهم برجستگی زمان است.

کلیدواژه ها:

تخیل ، فضایی ، ژرفا نما ، قالب