مدل یابی خط مشی پدیده حاشینه نشینی در شهر تبریز (کوی سیلاب قوشخانه محله باغمیشه و کوی سیلاب ملازینال محله سرخاب تبریز)

حیات اجتماعی در معنای کلی و عام خود، از تعامل بین انسان ها شکل و قوام می گیرد. این حیات (مادی و معنوی) حاصل برانگیختگی کشمکش های میان کنشگران برسر منابع و هدف های کمیاب و ارزشمند است و نتیجه این شرایط زیست، تولد نظام ها و نهادهای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی در زندگی بشر برای ساماندهی و رتق اموربوده است.جوامع بعد از تشکیل نهادهای حاکمیتی و دولتی به منظور رفع خواسته های خود از ابزارهای علمی تر مانند سیاستگذاری به منظور یافتن بهترین راه حل ها برای مشکلات متنوع خود استفاده می کنند. به عقیده میشل سیاست عمومی سلسله ای از اقدامات دولت در پاسخ به مشکلات اجتماعی ازجمله مسائل و مشکلات جامعه بشری روند روبه رشد شهرنشینی و در نتیجه پدیده حاشیه نشینی است. در ایران، با روند جهانی حاشیه نشینی ابر مسئله اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کشور همسو است. سه دهک پایین جامعه که عموما در محله های حاشیه نشین و سکونتگاه های غیر رسمی یا روستاهای کمبر خوردار ساکن هستند، اذعان به ابر مسئله بودن و در عین حال، ساختاری بودن معضل حاشیه نشینی در کشور است. کوی سیلاب ملازینال محله سرخاب و کوی سیلاب قوشتخانه محله باغمیشه دراین پژوهش، به عنوان میدان و واحد تحلیل انتخاب شده و جامعه هدف ما را تشکیل می دهد؛ چرا که از ۴ منظر جمعیت حاشیه نشین، رتبه اول شهر تبریز را به خود اختصاص داده اند و طرفی دیگر از محلات تاریخی و قاجاری شهر تبریز محسوب می شوند. در مرحله نخست به شناسایی مختصات و ابعاد اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، اقتصادی حاشیه نشینی در تبریز پرداخته می شود. سوال اصلی ما در پژوهش حاضر این است که حاشیه نشینی در بستر مطالعه دارای چه ویژگی و مولفه هایی است و با ابعاد متنوع اش چه نوع مداخله سیاستی را می طلبد. مطابق مولفه های اصلی حاشیه نشینی مستخرج از چارچوب نظری محلات مورد مطالعه شهر تبریز به چه نوع مدل سیاست گذاری نیاز دارد؟

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، ساختارها ، مولفه ها ، معضلات و راهکارها