نقد و بررسی عنصر شبهه راجع به جرایم اطفال و نوجوانان

قاعده درا به عنوان محملی برای تفسیر شک به نفع متهم و با توجه به مبانی فقهی، در ماده ۱۲۰ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ به عنوان یک قاعده مورد پذیرش قرار گرفته است. افزون بر آن، در ماده ۹۱ همان قانون در جرایم موجب حد و قصاص نوجوانان کمتر از ۱۸ سال نیز مصادیقی ذکر شده است که با موارد قاعده درا هم پوشانی دارند. با وجود این، دایره شمول ماده ۹۱ نسبت به ماده ۱۲۰ قانون مذکور گسترده تر است؛ یعنی از یک سو قصاص را به صراحت در بر می گیرد و از سوی دیگر، افزون بر موارد شبهه و تردید که در قبال بزرگسالان نیز وجود دارد، ضرورت احراز رشد و کمال عقل را مورد توجه قرار داده است. با این حال، نتیجه اعمال قاعده مزبور در برابر این دو گروه سنی یکسان نبوده و متفاوت است، با این توضیح که در جرایم حدی، مرتکب بزرگسال با احراز شبهه از مجازات رها و از چرخه عدالت کیفری خارج می شود اما مرتکب نوجوان از چرخه عدالت کیفری خارج نمی شود، بلکه به مجازات های تعزیری محکوم می گردد. با وجود این به نظر می رسد که در مجموع ماده ۹۱ ق.م.ا مساعد به حال نوجوانان می باشد؛ زیرا با توجه به مصادیق متعدد مذکور در این ماده و ضرورت احراز رشد و کمال عقل در حدود و قصاص، در عمل منجر به آن می شود که مجازات های غالبا شدید در قبال ایشان اعمال نشود.

کلیدواژه ها:

قاعده درا ، نوجوان ، بزرگسال ، شبهه ، احراز رشد