ارزیابی همگرایی سیستم‎های دینامیکی و تئوری صف در فضای عدم قطعیت، برای ساختارهای کنترل پذیر و غیرکنترل پذیر با تمرکز بر بازی های غیرهمکار

در این مطالعه، ارزیابی همگرایی سیستم‎های دینامیکی و تئوری صف در ساختارهای کنترل پذیر و غیرکنترل پذیر با تمرکز بر بازی های غیرهمکار مورد بررسی قرارگرفته است. عدم قطعیت در سیستم هایی که تمایل به همگرایی دارند، مرزی متغیر با زمان تعریف می کند تا مشکل افزایش کنترل بیش از حد در سیستم را کاهش دهد. لذا می توان پارامترهای مستقل و متقابل( ساختار دینامیکی و ارجحیت های سیستم) را به عنوان بازیگران سیستم و شاخص های عملکردی برای هر پارامتر را به عنوان تابع هزینه آن طراحی نمود تا نتایج بهینه آن به صورت نسبی در یک ساختار فازی بررسی شود. نتیجه کلی نشان داد، با درنظر گرفتن ساختار کنترل پذیری، می توان از افزایش هزینه های انتظار برای همگرایی به دلیل تعدد مسیرهای همگرایی اجتناب نمود. یعنی تابع هزینه ایجاد شده، با وضعیت سیستم تغییر می کند و ساختار کنترل پذیری، به تکرارهای متعدد برای به دست آوردن جواب بهینه نیاز ندارد. در مقابل نبود ساختارهای کنترل پذیری در سیستم در هنگام بررسی مسیرهای ورودی و خروجی، به تعدد تعادل هایی برای همکاری و عدم همکاری سرورها در ایجاد همگرایی منجر می شود زیرا در این حالت سرورهایی که برای همگرایی انتخاب شده اند، تنها به دنبال افزایش عایدی خود از سیستم هستند و متناسب با عملکرد سیستم عمل می کنند و زمان همگرایی سیستم به صورت قابل توجهی افزایش می یابد. همچنین بررسی توابع عایدی نشان داد، در هنگام همگرایی(در ساختارهای کنترل‎پذیر وغیرکنترل پذیر)، توجه به ساختارهای دینامیکی نسبت به در نظرگرفتن ارجحیت های سیستم در انتخاب سرورهای همگراکننده از اهمیت بالاتری برخوردار است

کلیدواژه ها:

سیستم های دینامیکی ، تئوری صف ، عدم قطعیت ، بازی های غیرهمکار