اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر برخی از نشانگرهای آپوپتوزی در بافت کلیه موش های صحرایی نر دیابتی همراه با سندروم ترک مرفین

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر برخی از نشانگرهای آپوپتوزی بافت کلیه همراه با سندروم ترک مرفین در موش های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به ۴ گروه ۸ تایی .شامل گروه های: دیابت، دیابت مرفین، دیابت+ تمرین مقاومتی، دیابت مرفین+ تمرین مقاومتی تقسیم شدند. پس از اجرای پروتکل القاء دیابت، گروه های معتاد ۲۱ روز مرفین را بصورت خوراکی دریافت کردند و سپس گروه های تمرین به مدت ۸ هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش ها کشته و تشریح شده و بافت کلیه آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت های الایزا استفاده شد. یافته ها: نتایج متغیر سیتوکروم C کاهش معنی داری در گروه های دیابت مرفین (۰۰۲/۰=P) و دیابت + تمرین مقاومتی (۰۰۱/۰=P) و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (۰۰۱/۰=P) نسبت به گروه دیابت نشان داد. نتایج متغیر کاسپاز ۸ نیز نشان داد که گروه دیابت + تمرین مقاومتی نسبت به گروه دیابت (۰۰۴/۰=P) و گروه دیابت مرفین (۰۱۲/۰=P) کاهش معنی داری دارد. همچنین کاهش نتایج متغیر کاسپاز-۳ در گروه دیابت مرفین (۰۰۱/۰=P)، دیابت + تمرین مقاومتی (۰۰۱/۰=P) و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (۰۰۲/۰=P) نسبت به گروه دیابت معنی دار بود. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی موجب کاهش شاخص های آپوپتوزی در بافت کلیه شده است و می تواند استراتژی درمانی مناسبی دردیابت و دیابت سندروم ترک باشد.

کلیدواژه ها:

Resistance training ، Apoptosis ، Kidney tissue ، Diabetes ، Morphine withdrawal syndrome ، تمرین مقاومتی ، آپوپتوز ، بافت کلیه ، دیابت ، سندروم ترک مرفین