بررسی تغییرات ساختار ی ناشی از جاده در پارک ملی گلستان در فاصله سال های ۱۳۶۶ تا ۱۳۸۹ با استفاده از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین

افزایش عمق آثار ناشی از فعالیت های انسان موجب شدهاست که پژواک این  فعالیتها در همه مکانها حتی نواحی کاملا طبیعی (مانند پارکهای ملی ) نیز احساس شود.  به         نحویکه وجود  کاربریهای معارض و ناسازگار که با هدف اولیه حفاظت در  آنها در تضاد کامل است ، باعث  تخریب ساختار و جلوگیری از تحقق اهداف و عملکردهای این مناطق حساس و با اهمیت شده است. در میان کاربریهای ناسازگاردرون مناطق حساس و تحت حفاظت،جادهها از اهمیت ویژهای برخوردارند؛ چرا که به علت طول زیاد، محدوده تحت تاثیر و         آثار ناشی ازآن ها وسعت و پیچیدگی بیشتری خواهد داشت. با توجه به تاثیرات منفی ساختاری عملیات راهسازی و بهره برداری همزمان از جاده گذرندهاز پارک ملی گلستان، در این تحقیق از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین برای کمی سازی تغییرات ساختاری در راستای تعیین تاثیر ات فضایی ناشی از این جاده استفاده شده  است. نتایج اندازهگیری متریک ها، نشان دهنده افزایش از هم گسیختگی در پارک ملی گلستان است  که در سطح سیمای سرزمین و طبقه جنگل متراکم قابل مشاهده است.

کلیدواژه ها:

پارک ملی گلستان ، اکولوژی سیمای سرزمین ، تغییرات ساختاری ، از همگسیختگی