نقش هوش فرهنگی در افزایش یادگیری اجتماعی دانش آموزان

یادگیری اجتماعی یک نظریه یادگیری و رفتار اجتماعی است که پیشنهاد می کند که رفتارهای جدید را می توان از طریق مشاهده و تقلید از دیگران به دست آورد. این نظریه بیان می کند یادگیری یک فرایند شناختی است که در یک زمینه اجتماعی شکل می گیرد و می تواند از طریق مشاهده یا آموزش مستقیم باشد یا حتی در غیاب سیستم تشویق و تنبیه مستقیم (تقویت). لذا یادگیری اجتماعی نظریه ای یکپارچه از نگاه رفتاری و شناختی است که مبین آن است که یادگیری در موقعیت های گوناگونی در جهانی واقعی می تواند رخ بدهد. یکی از عوامل موثر بر یادگیری اجتماعی، هوش فرهنگی است. افراد برخوردار از مولفه های هوش فرهنگی، تجربیات تازه را مبنای جستجوگری و کشف بدیعیات میدانند، همچنین به دلیل تجارب باز، شیوه های متفاوتی را برای رویارویی با مسائل خود امتحان می کنند و در نهایت فرا می گیرند؛ آنان به واسطه گسترش تعاملا مکرر و کسب تجارب تازه تر، روش های مناسبی، برای انطباق با موقعیت آموزشی که در آن قرار گرفته اند، و در پاسخ به افراد با پیشینه ی فرهنگی، انتخاب می نمایند. بنابراین، این شیوه ها و روش ها، ابزاری برای گسترش دانش علمی و افزایش یادگیری اجتماعی هستند. همچنین از پیامدهای برخورداری دانش آموزان از هوش فرهنگی، می توان به احساس مثبت به تحلیل در محیط فرهنگی جدید، ، یافتن راه-حل هایی برای گسترش سازگاری با همکلاس، درگیرهای خود شدن در فعالیت های دسته جمعی، علاقه مندی به انجام امور گروهی، توانایی اظهارکنندگی مانند گزارش فعالیت در کلاس، تبادل نظر برای حل مسائل درسی و علمی و تلاش برای شناخت فرهنگی در جهت گسترش مهارت های کلامی و غیرکلامی، اشاره نمود. همین ویژگی ها موجب یادگیری اجتماعی خواهند شد.

کلیدواژه ها:

هوش فرهنگی ، یادگیری اجتماعی ، دانش آموزان