پتانسیل زیستی میکروجلبک ها

در دهه های اخیر، توجه روزافزونی به استفاده از منابع تجدیدپذیر و پایدار برای تولید انرژی و محصولات صنعتی معطوف شده است. در این میان، میکروجلبک ها به دلیل داشتن ویژگی های منحصر به فردی مانند سرعت رشد بالا، توانایی رشد در آب های شور و استفاده از دی اکسید کربن به عنوان منبع کربن، به عنوان یکی از منابع برای توسعه پایدار شناخته شده است. میکروجلبک ها به دلیل توانایی های منحصر به فرد خود در تولید بیوماس و ترکیبات بیواکتیو، اهمیت ویژه ای در حوزه های متنوع بیوتکنولوژی محیط زیست، تغذیه حیوانات آبزی، تجزیه زیستی و تولید انرژی زیستی دارند. این موجودات، به عنوان تولیدکننده اولیه در زنجیره غذایی، نقش حیاتی در تامین مواد مغذی برای حیوانات آبزی ایفا می کنند و در عین حال، در تصفیه فاضلاب و کاهش بار آلودگی محیطی به واسطه استخرهای جلبک با نرخ بالا (HRAP) کاربرد دارند. توانایی آنها در تولید بیوچار از طریق پیرولیز و کاربرد آن به عنوان کود زیستی و راهکاری برای جذب کربن، نمونه ای از پتانسیل بالای آن ها در کاهش اثرات گلخانه ای و تقویت پایداری محیط زیست است. علاوه بر این، میکروجلبک ها در آزمایش های بیواسای برای ارزیابی آلاینده های محیطی و به عنوان بخشی از راهکارهای مدیریت پایدار آب و خاک مورد استفاده قرار می گیرند. به طور کلی، میکروجلبک ها به عنوان منابع ارزشمندی در راستای دستیابی به اهداف توسعه پایدار، بهبود کیفیت محیط زیست و تولید منابع انرژی تجدیدپذیر شناخته می شوند، که نشان دهنده پتانسیل بالقوه آنها در حل چالش های زیست محیطی و انرژی است.

کلیدواژه ها:

میکروجلبک ، پتانسیل زیستی ، انرژی تجدید پذیر