بررسی سازوکاری برای تحلیل شبکه فضایی و وزن دهی به معیارهای آن

این مقاله، یک سازوکار تحلیل شبکه فضایی را معرفی می کند؛ که در گروه تحقیقاتی سیتی فرم، در دانشگاه ام آی تی (MIT) توسعه یافته است. بر خلاف ابزارهای آنالیز شبکه شهری قبلی، که با دو عنصر گره ها و لبه ها کار می کنند، ابزار تحلیل شبکه فضایی شامل یک عنصر شبکه سوم یعنی ارزش هر فضا است که می تواند به عنوان واحدهای فضایی تجزیه و تحلیل برای همه معیارها استفاده شود. هدف این پژوهش، بررسی روش محاسبه پنج نوع معیار مرکزیت شبکه شامل دسترسی، شاخص جاذبه، بینابینی، نزدیکی، و مسیر مستقیم در شبکه های فضایی و وزن دهی آن ها است. روش این پژوهش با رویکرد کلی کیفی، تحلیل محتوای اسنادی بوده است. در این بررسی، روش محاسبه هر یک از معیارها مورد ارزیابی قرار گرفته است. در نهایت بر مبنای معیارهای تعیین شده برای تحلیل شبکه فضایی یک تحلیل سلسله مراتبی انجام شده است. براساس یافته ها، معیارهای تحلیل شبکه فضایی عمدتا، برای تجزیه و تحلیل شبکه های خیابانی و ساختمانی شهری و تحلیل پیکربندی فضاهای داخلی ساختمان مناسب هستند. بنابر یافته ها، می توان نتیجه گیری کرد که در این سازوکار، دو فضای مجاور در یک بخش محیط پاسخ می توانند نتایج دسترسی متفاوتی را به دست آورند. سازوکار تحلیل شبکه فضایی همچنین به فضاها اجازه می دهند که بر اساس ویژگی های خاص شان وزن بندی شوند تا تاثیر نسبتا قوی تری بر نتایج تجزیه و تحلیل داشته باشند و نتایج دقیق تر و قابل اطمینان تری برای هر یک از آن ها به دست آورند.

کلیدواژه ها:

تحلیل شبکه فضایی ، مرکزیت ، نحو فضا ، پیکربندی فضایی ، وزن دهی موقعیت فضاها