بررسی مقایسهای خطر آسیب های شیمیایی آب بر سازه های بتنی شبکه های آبیاری گلستان و کوثر نومل

شبکه های آبیاری زیرساخت های اصلی انتقال و توزیع آب در بخش کشاورزی محسوب می شوند. یکی از عوامل محدودکننده عمر مفید شبکه های آبیاری، آسیب های شیمیایی بتن است. هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه خطر بروز آسیب های شیمیایی در سازه های بتنی شبکه های آبیاری گلستان و کوثر نومل بوده است. در این راستا در خرداد ماه ۱۴۰۱ از بخش های مختلف شبکه های آبیاری موردمطالعه نمونه برداری آب انجام شد. سپس نتایج آزمایش های کیفیت آب به همراه داده های موجود کیفیت آب ماهیانه شبکه های آبیاری موردمطالعه، بر اساس معیارهای معتبر بین المللی و با استفاده از شاخص های خورندگی آب تحلیل شد. شاخص رایزنر برای شبکه های گلستان و کوثر نومل از مهر ماه ۱۴۰۰ تا خرداد ماه ۱۴۰۱ همواره بیش از آستانه خورندگی آب (۸/۶) بوده است. مقدار متوسط شاخص رایزنر برای آب شبکه های گلستان و کوثر نومل به ترتیب برابر ۴۵/۷ و ۱۵/۸ بوده و آب شبکه کوثر نومل شدت خورندگی به مراتب بیش تری داشته است. همچنین غلظت کربن دی اکسید محلول در آب شبکه کوثر نومل در خرداد ماه ۱۴۰۱ برابر ۷/۳۱ میلی گرم درلیتر بوده و خطر تجزیه سیمان بتن وجود داشته است. از طرفی غلظت یون سولفات در آب شبکه گلستان طی نه ماه بررسی شده بیش از ۱۵۰ میلی گرم درلیتر و از حداقل لازم برای واکنش با بتن بیش تر بوده است. در چهار ماه از نه ماه بررسی شده نیز غلظت یون منیزیم در آب شبکه گلستان بیش از ۱۰۰ میلی گرم درلیتر بوده که از حد آستانه خطر آسیب های شیمیایی بتن فرا تر است.

کلیدواژه ها:

آسیب های شیمیایی بتن ، امنیت آبی ، بهره برداری پایدار ، شبکه های آبیاری گلستان و کوثر نومل