رویکرد تحلیلی بر معماری نوگرای ایران در دوره پهلوی دوم؛ نمونه موردی: آرامگاه خیام، میدان آزادی، تئاتر شهر

معماری نوگرا در دوران پهلوی دوم به عنوان نمادی از پیشرفت و همگام سازی با استانداردهای جهانی شناخته می شود. این دوره شاهد تحولات گسترده ای در ابعاد فرهنگی، اجتماعی و معماری بود. پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل عناصر و چارچوب های معماری مدرن در عصر دوم پهلوی می پردازد. مطالعه موردی چندین نمونه برجسته از سازه های معماری این دوره و تجزیه و تحلیل آن ها از منظر زیبایی شناسی، فناوری و تاثیر آن ها بر بافت اجتماعی و فرهنگی زمان خود مورد بررسی قرار می گیرد. روش پژوهش از نوع کیفی بر مبنای رویکرد تفسیری-تاریخی است و گردآوری داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و بازدیدهای میدانی انجام شده است. نتایج نشان می دهد که معماری نوگرا در دوره پهلوی دوم با الهام از عناصر محلی و ترکیب آن ها با تکنیک های مدرن، آثاری با ویژگی های منحصربه فردی ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

نوگرا ، پهلوی دوم ، سبک شناسی ، معماری معاصر ایران.