باز تعریف معماری شیوه اصفهانی در عصر صفویه؛ مورد پژوهی؛ شهر اصفهان

شیوه اصفهانی آخرین مکتب معماری ایران است. این مکتب پس از شیوه آذری شکل گرفت اما ویژگی های معماری آن به پیچیدگی آذری نبود و سادگی مکتب خراسانی را نیز نداشت. به علت عقاید مذهبی پادشاهان صفوی ،ویژگی های معماری این سبک برگرفته از آموزه های دینی بود. در این دوره بنا ها و آثار به اوج شکوفایی و زیبایی خود رسیدند. حال آنکه مکتب اصفهانی در مبحث کالبد آثار چه ویژگی هایی را از خود به نمایش می گذارد، مجهول اصلی تحقیق است و دستیابی به آن هدف آرمانی مقاله می باشد. در این مقاله سعی بر این است تا با روش کیفی و رویکرد تفسیری-تاریخی به تحلیل ویژگی های معماری شیوه اصفهانی در عصر صفوی در شهر اصفهان پرداخته شود؛ این پژوهش بر آن است که با بررسی ویژگی های معماری مکتب اصفهانی و بررسی سه اثر شاخص ساخته شده در عصر صفوی، ویژگی های کالبدی آن را استخراج و مورد ارزیابی قرار دهد. این مکتب در تاریخ معماری ایران چنان حائز اهمیت است که حال سبک اصلی معماری ایران را شیوه اصفهانی می دانند. مکتب اصفهانی در دوران صفویه و در شهر اصفهان به عنوان یک جریان فرهنگی نهادینه شده بود که هنر معماری را بطور گسترده ای در آغاز قرار داد. تاثیر شیوه اصفهانی به عنوان مرکز فرهنگی و معماری در آن زمان، به وضوح در دهه های بعدی نیز محسوس است.

کلیدواژه ها:

شیوه اصفهانی ، صفویه ، معماری ، کالبد.