ارزیابی تاثیر آموزش تاب آوری بر کیفیت زندگی و کاهش رفتارهای پرخطر در دانش آموزان

امروزه دانش آموزان به دلیل نقش مهمی که درآینده اداره ی کشور به عهده خواهند داشت، یکی از قشرهای مهم جامعه به حساب می آیند و اهمیت این نقش در این است که دانش آموزان مدیران اصلی در اداره ی آینده کشور و پیشگامان سایر اقشار جامعه در سیر به سمت کمال و اهداف کشور می باشند. یکی از سازه های مهم در حوزه روانشناسی سلامت، تاب آوری است که جایگاه ویژه ای در حوزه های روانشناسی مثبت نگر، روانشناسی خانواده و بهداشت روانی دارد. دانش آموزان می توانند تحت آموزش قرار بگیرند تا ظرفیت تاب آوری خود را به وسیله آموختن برخی مهارتها افزایش دهند و می توان عکس العمل افراد در مقابل استرس، رویدادهای ناخوشایند و دشواریها را تغییر داد، به طوری که بتوانند بر مشکلات منفی محیطی غلبه کنند. همچنین با توجه به جوان بودن جمعیت ایران، حجم وسیعی از مسائل، دشواریها و چالش های جامعه به مسائل نوجوانان و جوانان اختصاص یافته و مساله سلامت اجتماعی و روانی آنان، از اولویت های اصلی کشور محسوب می شود. در سال های اخیر شیوع رفتارهای پرخطر در بین دانش آموزان در ایران به یک مساله اجتماعی تبدیل شده است و نگرانی های عمیقی را در سطوح مختلف مدیریتی، دانشگاهی و عمومی جامعه به وجود آورده است. در این پژوهش به ارزیابی تاثیر آموزش تاب آوری بر کیفیت زندگی و کاهش رفتارهای پرخطر در دانش آموزان پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، کیفیت زندگی ، رفتار پرخطر ، دانش آموز ، مدرسه.