اختلاف ایران و عثمانی بر سر اراضی صیفی و ملخطاوی در دوره قاجار

اراضی صیفی و ملخطاوی یا همان دشت مهران از مناطقی بوده اند که دولت های ایران و عثمانی بیشترین اختلاف را بر سر آن داشتند. انبوه اسناد و مکاتبات دو کشور درباره این اراضی موید اهمیت این مسئله در روابط دو کشور است. هدف این پژوهش بررسی سیر حوادث مربوط به این اراضی و چرایی بروز این اختلاف است. برای این منظور، ادله دو کشور برای تعلق آن مناطق به خاک خود و اقدامات عملی کشور عثمانی برای الحاق و اقدامات دولت ایران برای حفظ آن اراضی بررسی می شود. داده ها از اسناد بایگانی شده و منابع کتابخانه ای گردآوری شده است. یافته های این پژوهش حاکی از این است که والیان پشتکوه بیشترین نزاع را بر سر اراضی صیفی و ملخطاوی با دولت عثمانی داشته اند و هدف عثمانی ها از این ادعا، بیش از آنکه برای الحاق خاک باشد، برای تامین آب آبادی های پایین دست رودهای کنجان چم و گاوی بود از زمان بروز این منازعه در اواسط دهه ۱۲۷۰ق تا حل و فصل نهایی آن، بیش از ۵۰ سال اختلاف و کشمکش والیان پشتکوه با عثمانی ها برای حفظ این اراضی تداوم داشت و در نهایت، دولت ایران براساس معاهده ۱۹۱۴م، در ازای رضایت دادن بهالحاق شهر باغسایی به دولت عثمانی، تعلق این اراضی را به خاک خود تثبیت کرد.

کلیدواژه ها:

ایران ، عثمانی ، مرز ، پشتکوه ، صیفی و ملخطاوی ، اختلاف ارضی