رابطه بین خودکارآمدی و رفتار تدریس معلمین

تعلیم و تربیت یکی از ارکان اصلی هر جامعه است که نقش تعیین کننده ای در رشد و توسعه هر کشوری ایفا می کند. آموزش و پرورش در دنیای امروز مهمترین پایگاه تعلیم و تربیت محسوب می شود. نیروی انسانی آموزش و پرورش افرادی پرتلاش و متعهد هستند که اگر شرایط کاری و انگیزشی مساعد باشد، استعداد و مهارت خود را در خدمت آن سازمان بیشتر به کار خواهند گرفت. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان با رفتارها و عملکرد تدریس آنها انجام شده است. خودکارآمدی به عنوان یکی از مهم ترین سازه های انگیزشی در نظریه شناختی-اجتماعی بندورا، به باور فرد در توانایی های خود برای انجام یک تکلیف یا رفتار خاص اشاره دارد. پژوهش های فراوانی نشان داده اند که خودکارآمدی معلمان با رفتارها و عملکرد تدریس آنها در کلاس درس ارتباط نزدیکی دارد. برای ارتقای خودکارآمدی معلمان و بهبود رفتار تدریس آنها، راهکارهایی مانند برگزاری دوره های آموزشی، ایجاد فرصت های تجربه موفقیت آمیز، ارائه حمایت از سوی مدیران و همکاران، و توجه به نیازهای فردی و حرفه ای معلمان پیشنهاد شده است. با اتخاذ این راهکارها، می توان به افزایش خودکارآمدی معلمان و بهبود رفتارها و عملکرد تدریس آنها کمک کرد که در نهایت منجر به ارتقای کیفیت آموزشی و یادگیری دانش آموزان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، معلمین ، ابتدایی ، تدریس ، رفتار