راهبردهای خودتنظیمی برای دانش آموزان: ارتقای استقلال و مسئولیت

این مقاله به بررسی نقش راهبردهای خودتنظیمی در ارتقای استقلال و مسئولیت پذیری دانش آموزان می پردازد. این مطالعه به بررسی تعریف و چارچوب های نظری خودتنظیمی، مولفه ها و فرآیندهای دخیل، و اهمیت خود تنظیمی در موفقیت تحصیلی و رشد شخصی می پردازد. همچنین نقش معلمان را در پرورش خودتنظیمی از طریق ایجاد یک محیط یادگیری حمایتی و مستقل، آموزش صریح راهبردهای خودتنظیمی، و فراهم کردن فرصت هایی برای تمرین و تامل، بررسی می کند. این مقاله بیشتر به راهبردهای مختلف خودتنظیمی برای دانش آموزان می پردازد، از جمله هدف گذاری و برنامه ریزی، مدیریت زمان و سازماندهی، خودنظارتی و خود بازتابی، راهبردهای فراشناختی، و تقویت خود و انگیزه. اهمیت این استراتژی ها را در افزایش توانایی دانش آموزان برای تنظیم یادگیری و رفتارشان برجسته می کند. علاوه بر این، این مقاله به این موضوع می پردازد که چگونه می توان به ارتقای استقلال و مسئولیت پذیری از طریق رهایی تدریجی مسئولیت، تشویق استقلال و تصمیم گیری، ایجاد انعطاف پذیری و پشتکار، و تقویت خودکارآمدی و اعتماد به نفس دست یافت. بر نقش معلمان در پرورش این ویژگی ها و پرورش فرهنگ کلاسی مثبت و فراگیر تاکید می کند. این مطالعه با توصیه به تحقیق و تمرین آتی در پرداختن به تفاوت های فردی و نیازهای متنوع یادگیرنده، غلبه بر مقاومت، پرورش ذهنیت رشد و ارتقای یک محیط کلاسی مثبت به پایان می رسد. هدف این توصیه ها افزایش اجرای راهبردهای خودتنظیمی و حمایت بیشتر از رشد دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

راهبردهای خودتنظیمی ، استقلال ، مسئولیت پذیری ، رشد دانش آموز ، نقش معلم