جایگاه و عملکرد معلم در شکوفا شدن تربیت عالی دانش آموزان

معلم باغبان فطرت انسان است. فطرتی که با فطرت الهی سرشته شده است در میان موجودات عالم تنها انسان است که می تواند راه کمال را بپیماید و صفت حضرت حق را در خود متجلی سازد نه ملائک را چنین استعدادی است و نه موجودات دیگر می توانند به چنین مقامی برسند. سیر این عظمت روحی در این است که در فطرت او بذرهای رشد و اعتلا نهاده شده و آدمی را مستعد تقرب حق تعالی نموده است اگر فضای زندگی سالم باشد و عطر دل انگیز ارزشهای الهی و انسانی به مشام او برسد و اگر بندگی خدا مشی زندگی او باشد. این بذرها رشد می کنند، سربر می آورند و گلستان فطرت را با همه زیبائیهایش به نمایش می گذارند. چه کسی می تواند باغبان شایسته این گلستان باشد؟ آنکه بتواند استعدادهای نهفته را از قوه به فعل آورد کیست؟ مربی اصلی خداست. زیرا که رب همه هستی اوست. ولی آیا نه این است که خداوند (با) وسایل و اسباب امور جهان را اداره می کند؟ انبیای عظام برای چه هدفی مبعوث شده اند؟ اگر امکان تربیت برای آدمی نبود چه بسا که بعثت انبیاء به وقوع نمی پیوست آنان برای این برانگیخته شده اند که پیوند فطری انسان با خدا را به یاد او آورند و با مبارزه با عوامل انحطاط و دشمنان فطرت، زمینه رشد و کمال انسان را فراهم سازند. معلم شریک نبی است. نبی ای که امت او شاگردان اوست و محل دریافت وحی کلاس درس او. او به راستی یک پیغمبر است نه به این معنا که بر او نیز جبرئیل نازل می شود و پیام خدا را می آورد بلکه به این معنا که آنچه نبی می کند معلم همان را انجام می دهد رسالت بیدارسازی آدمیان و دمیدن آگاهی به جانهای نا آگاه و ماموریت پرورش گلهای فطرت.

کلیدواژه ها:

آموزش ، تربیت ، معلم ، دانش آموز