رابطه اعتقاد به دعا و عمل به باورهای دینی با هوش معنوی در دانشجویان دانشگاه گیلان

هوش معنوی، در دانشجویان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. چون که می تواند جلوی اضطراب و افسردگی دانشجویان در تمام مقاطع تحصیلی را بگیرد. با توجه به اهمیت این موضوع مطالعه حاضر با هدف بررسی اعتقاد به دعا درمانی و عمل به باورهای دینی با هوش معنوی در دانشجویان انجام شد. این پژوهش توصیفی-مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه، دانشجویان ادبیات علوم انسانی دانشگاه گیلان در مقطع (کارشناسی ، ارشد و دکترا) ۲۸۰نفر در سال ۱۴۰۳ بودند. که به روش تصادفی خوشه ای با استفاده از فرمول مورگان ۱۶۲ نفر در یک نظرسنجی آنلاین شرکت کردند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه هوش معنوی کینگ (SISRI)، پرسشنامه اعتقاد به دعا (زارع و امین پور) و پرسشنامه عمل به باورهای دینی(نجفی) استفاده شد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۷ و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که دعا درمانی و هوش معنوی رابطه مثبت و معنادار (۵۵۶/۰)وجود دارد، در واقع افزایش دعا درمانی با افزایش هوش معنوی همراه بود. نتایج دیگر نشان داد که بین عمل صالح و هوش معنوی رابطه مثبت و معنادار (۳۸۱/۰) وجود دارد، در واقع افزایش عمل صالح با افزایش هوش معنوی همراه بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد. خطی به روش گام به گام نشان داد که بین دعا درمانی با ضریب استاندارد (۵۵۶/۰) و عمل صالح با ضریب استاندارد (۵۷۱/۰) در مجموع ۳۰درصد از واریانس هوش معنوی را در دانشجویان پیش بینی می کند. بناراین می توان نتیجه گرفت که دعا درمانی و عمل صالح دو عامل موثر بر هوش معنوی دانشجویان می باشند.بر این اساس جهت افزایش هوش معنوی دانشجویان اجرای برنامه های آموزشی جهت افزایش عمل صالح و دعا خواندن در دانشجویان پیشنهاد می شود تا سلامت روان دانشجویان افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

اعتقاد ، دعا و عمل ، باورهای دینی ، دانشجویان