بررسی و توصیف فعل در گویش لمزانی

گویش لمزانی در فاصله بین گویش پس کرانه ای استان هرمزگان؛ یعنی خانواده گویش های لارستانی و گویش کرانه های خلیج فارس؛ یعنی گویش بندری واقع شده است. گویش این شهر و بخش مهران از خانواده گویش های لارستانی است که به علت بکر ماندن منطقه، بسیاری از ویژگی های فارسی کهن در آن پویا و زنده است. یکی از جنبه های حائز اهمیت این پژوهش آن است که گویش لمزانی از یک سو به گویش های جنوب فارس؛ یعنی دری لارستانی تعلق دارد و از سویی دیگر، مردم این منطقه به عنوان آخرین گویشوران لارستانی با بندری زبان ها در ارتباط و تعامل مستقیم هستند و از این رهگذر، توصیف مشخصه های دستوری و صرفی این گویش می تواند در شناخت بهتر گویش های کرانه ای و پس کرانه ای هرمزگان سهمی بسزا داشته باشد. مواد زبانی و داده های گویشی این پژوهش، طی ده سال تهیه شده است و برای تلفظ صحیح و رفع خطاهای آوایی، از افراد کهن سال و میان سال کمک گرفته شده است و در نهایت، پژوهشگر با استفاده از شم زبانی خود به تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته است. برآیند نهایی تحقیق نشان می دهد که تداول برخی ساخت های کهن فعلی، ویژگی ارگاتیو، نقش برجسته و تمایزی تکیه در تصریف افعال، وجود نداشتن ساخت آینده، استفاده از بن گذشته در ساخت حال مستمر و استعمال وندهای کهن فارسی، از مشخصه های این گویش است.

کلیدواژه ها:

صرف