بررسی عشق و عاشقی در ترانه های عامیانه بندری هرمزگان

ترانه های عامیانه در اصل، زبان حال و قال مردمی است که شاعر و ادیب نبوده اند اما ذوق شعرگویی و شور و حالی داشته اند. این ترانه ها از بدو پیدایش بشر وجود داشته است؛ در واقع، ترانه عمری به درازای عمر بشر دارد. در هرمزگان نیز از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته و در قالب های گوناگون سروده و اجرا می شده است. در استان هرمزگان، ترانه سرایی و ترانه خوانی نیز مانند شروه و دوبیتی از جایگاه رفیعی برخوردار است. با بررسی ابیات ترانه ها می توان به شناخت افراد جامعه یا اهل ایل و طایفه ای پرداخت که فکر طبیعی خود را، درباره واقعیات، اتفاقات، حوادث و مراسم محلی به کاربرده اند و شرح هر یک را با بیانی ساده و عامیانه از خود باقی گذارده اند. این مقاله عشق و عاشقی را در ترانه های عامیانه هرمزگان پی می گیرد و از این رهگذر به خصایص عشق و چگونگی ابراز احساسات ترانه های عاشقانه در هرمزگان می پردازد. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که عشق پاک و زن اثیری، مورد توجه شاعران عامه هرمزگان بوده است و ساختار زبانی ترانه برگرفته از زبان روزمره و کوچه و بازار و آکنده از کنایات و تکیه کلام ها و اشارات عامیانه است.

کلیدواژه ها:

موسیقی