رهیافتهای مفسران در ارتباط با انتساب روح انسان به خداوند با تاکید بر آراء علامه طباطبائی

براساس آیات قرآن خداوند برای حیات بخشیدن به انسان در مرحله خاصی از خلقت بشر از روح الهی خود به او افاضه می کند که بر این اساس بین انسان و خداوند ارتباطات ویژه ای برقرار می شود. آنگونه که بیان شده انتساب روح انسان به خداوند در قرآن اشاره به شرافت و عظمت روح انسان دارد، اما این انتساب بیانگر مفهومی ورای شرافت و عظمت، بلکه مبین اعطای حیات از سوی خداوند به انسان و در مراتبی دیگر به همه هستی می باشد. با توجه به این انتساب و با در نظر گرفتن تجرد و پیراستگی ذات اقدس الهی از خواص ماده و جسمانیت، می توان علت مجرد بودن روح را از جهت انتسابش به وجود ذات باری تعالی دریافت، که روح از حیث تجرد فقط از حیث تجرد، نه کیفیت آن با منشاء صدورش قرابت و نزدیکی دارد. انتساب روح انسان به خداوند آثار و برکات منحصر به فردی را برای انسان به ارمغان آورده است. روح در همه مراتبش از جمله روح انسان وجودی فی نفسه مجرد است که این ویژگی از ذات آن که منشایی الهی دارد نشات می گیرد. روح در انسان از بدو تعلق به بدن ویژگیهای خود را بروز می دهد و بدن با رسیدن به مراحل بالاتری از تکامل آثار واضح تر و کاملتری از حضور روح مجرد متعالی در وجود انسان را آشکار می نماید.

کلیدواژه ها:

روح ، مفسران ، حیات ، انسان ، علامه طباطبائی