شیوه های تربیت در نهج البلاغه

اسلام مکتبی است الهی که هدف نهایی آن هدایت انسان به سوی خدا و آراستن وی به صفات و اخلاق الهی است بدان سان که به جز خدا همه قدرتهای طاغوتی نفی شود و انسان با عبادت پروردگار بر تقرب هرچه بیشتر به ذات ذوالجلال او بیفزاید. در این مکتب ، مهم ترین ابزار تحقق آرمانهای اسلامی ، ایجاد آگاهی و شناخت در انسانها و مقدمداشتن آن بر هر نوع اعمال خشونت و زور معرفی شده است ؛ زیرا اسلام بر آن است که عقل و اندیشه و همه نیروهای خلاق و سازنده آدمی را از قیود جهل و خرافه ، موهومپرستی و دیگر زنجیرها آزاد کند و راه تکامل و سعادت را بر آنان هموار سازد . از تامل در اهتمام دین اسلام به همه ابعاد وجودی انسان از جمله روح و جسم ، فطرت و عقل ، توجه ویژه آن به بلوغ فکری و رشد انسان و تربیت و تزکیه او، و ارائه برنامه ای فراگیرتر از مکاتب بشری ، به غنای واقعی آن می توان پی برد؛ چنان که خداوند تزکیه را جزء اهداف اصلی بعثت پیغمبر خود و انسان را موجودی توانا و مسئول می داند. تربیت باید مایه دینی بیابد تا ناقص و صوری و بی دوام نماند و بتواند خلق و سیرت افراد و اعتماد و ایمان و باور آنها را اصلاح و تکمیل کند.تحقیق حاضر با هدف بررسی " شیوه های تربیت در نهج البلاغه " انجام گرفت . که به منظور وصول به هدف فوق از روش توصیفی تحلیلی و از منابع کتابخانه ای استفاده گردیده است .

کلیدواژه ها:

تربیت ، اسلام ، الگو ، نهج البلاغه .