تاثیر اراده زوجه در طلاق در حقوق ایران در مقایسه با فقه امامیه

پژوهش حاضر که با هدف بررسی تاثیر اراده زوجه در طلاق در حقوق ایران در مقایسه با فقه امامیه انجام گردیده است که از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ ماهیت و روش پژوهش، توصیفی – تحلیلی می باشد که روش گردآوری آوری اطلاعات آن بصورت کتابخانه ای می باشد. بر اساس ماده ۱۱۳۳ قانون مدنی، اختیار طلاق به زوج اختصاص دارد که مبنای فقهی آن، حدیث الطلاق بید من اخذ بالساق است. با این وجود، قانون گذار در مواردی به طور استثنایی، حق درخواست طلاق را برای زوجه قائل شده است؛ از جمله عسر و حرج، عدم پرداخت نفقه از سوی زوج، غایت مفقودالاثر شدن زوج، البته موارد دیگری نیز وجود دارد که به استناد آن، زوجه می تواند درخواست طلاق دهد؛ از جمله وکالت زوجه در طلاق و طلاق خلع یا مبارات.یافته های پژوهش نشان داد که در وکالت زوجه در طلاق، باز هم اراده زوج در وقوع طلاق، تاثیر اصلی و مستقیم را دارد؛ چرا که به نیابت از زوج، این طلاق واقع می شود، همچنین در طلاق خلع یا مبارات، اراده زوج در پذیرش، مانع آن می شود که وقوع طلاق به اراده زوجه موکول گردد. به علاوه، در طلاق توافقی بدوا به نظر می رسد، طلاق با تراضی طرفین واقع می شود و تراضی هم مستلزم وجود دو اراده از سوی زوج و زوجه است، در حالی که واقعا در طلاق توافقی ، اراده زوجه تاثیر اساسی ندارد بلکه معنی مخالفت نکردن وی با طلاق است و این به معنی توافق مصادیق حکم ثانویه است و از طرفی طلاق را حاکم به عنوان ولی ممتنع جاری می کند.

کلیدواژه ها:

کلیدواژگان: اراده ، نکاح ، زوج ، زوجه ، حقوق ایران ، فقه امامیه.