یک روش نوین مدل کردن شکستگیهای منطقه گسلی دهاقان (جنوب باختر اصفهان) بر مبنای سنجش از دور

این باور وجود دارد که پی سنگ پهنه ساختاری سنندج-سیرجان (SSZ)(Stocklin۱۹۶۸) طی فازهای کوهزایی سیمیرین و لارامید سخت شده وبه همین دلیل به عنوان پهنه ای غیر لرزه زا(یا با لرزه خیزی پائین)مطرح شده است.گستره شهرکرد تا دهاقان که در ۶۰ کیلومتری جنوب باختر شهر اصفهان قرار دارد.در بخش مرکزی این پهنه ساختاری به عنوان منطقه مورد مطالعاتی انتخاب شد، تا گسله دهاقان(Nadimi, ۲۰۱۰) و حرکات عهدحاضر این گسله بررسی گردد.در این پژوهش با استفاده از فناوری های زمینی(Geoinformatics) مانند سنجش از دور،GISوبررسی های صحرایی،سعی در شناسایی روند ساختارهای منطقه،بررسی سازوکار حرکتی آنها،اثرات نوزمین ساختی عملکرد گسل های فعال گستره انجام گیرد.گسله پی سنگی دهاقان در جنوب باختر گستره سازوکار راستالغز راست بر با مقدار قابل توجهی مولفه معکوس عمده ترین روند ساختاری در گستره می باشد.این پهنه گسل خورده اثرات حرکات نوزمین ساختی مربوط به فعالیت های عهد حاضر این گسله نیز قابل مشاهده است.شکستگی ها عمده ترین ساختار مورد بررسی در این پژوهش می باشد. مدل کردن شکستگیها با استفاده از فناوریهای سنجش از دور گواه بر این است که گسل معکوس دهاقان با امتداد شمال باختر-جنوب خاور(روند زاگرسی)وشیب به سمت جنوب باختر دارای مولفه حرکت راست بر است. طول خطواره ی این گسل حدود Km۲۵۰(Nadimi, ۲۰۱۰) می باشد.

کلیدواژه ها:

سنندج -سیرجان ، گسل دهاقان ، شکستگی ، فناوری های سنجش از دور و GIS ، نوزمین ساخت