مطالعه تطبیقی مفاهیم درونگرایی و برونگرایی در معماری مسکونی سنتی و معاصر ایران

هدف این مقاله، بررسی الگوی سنتی معماری مسکونی ایران، ویژگیها و شاخصه های این معماری اصیل و مقایسه آن با ویژگیهای معماری معاصر است. پنج اصل مهم مردم واری، پرهیز از بیهودگی، درونگرایی، نیارش و بوم آورد بودن که مرحوم پیرنیا مطرح کردند، در اکثر بناهای سنتی ایران بالاخص خانه های ایرانی و در نقاط مختلف با خصوصیات اقلیمی متفاوت رعایت شده است. اما حاصل جستجوی این مفاهیم در معماری معاصر ایران چیزی نیست به جز آنچه که در کتابها و جزوات درسی ذکر شده و در عمل به ندرت نمونه ای برای آن یافت می شود. خانه در ایران امروزی مفهومی فراموش شده است که در حد پلانهایی عملکردی تنزل یافته است و اوج هنر و خلاقیت معمار محدود می شود به پلانی که جز زیبایی ظاهری و تزئینات بیهوده نکته قابل توجهی ندارد و نمایی تجملاتی و پرزرق وب رق که معلوم نیست از کدام الگوی نامانوس تبعیت می کند.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری معاصر ، خانه ، درونگرایی ، برونگرایی