اثربخشی رویکرد درمانی پارادوکسی بر حساسیت به طرد و خودنظم دهی بین فردی هیجان در افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی

هدف: این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی رویکرد درمانی پارادوکسی بر حساسیت به طرد و خودنظم دهی بین فردی هیجان در افرادمبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی انجام شد. روش کار: طرح تحقیق حاضر، نیمه آزمایشی به همراه گروه های آزمایش و گواه با طرح پیش آزمون- و پس آزمون است. جامعه آماری شاملکلیه افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر قم در سال ۱۴۰۲ بودند که از بین آنان براساسروش نمونه گیری دردسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب شدند و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش ۲۰ نفر و گواه ۲۰ نفرجایدهی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه حساسیت به طرد داونری و فلدمن ۱۹۹۶ و پرسشنامه تنظیم هیجان بین فردی(۲۰۱۶) بودند. جلسات پارادوکس درمانی در طی ۶ جلسه ۶۰ دقیقه ای بر روی اعضای گروه آزمایش اجرا شد و همچنین داده ها نیز توسطتحلیل کوواریانس و بوسیله نرم افزار spss-۲۶ تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد، اثرات رویکرد درمانی پارادوکسی بر حساسیت به طرد و ابعاد خودنظم جوئی بین فردی هیجان شامل بهبودعواطف مثبت، تسلی بخشی و مدل سازی اجتماعی معنادار بوده است و ضرایب مجذور اتا نیز نشان دهنده آن بود که ۱ / ۲۹ درصد ازواریانس حساسیت به طرد، ۳۲ درصد از واریانس بهبود عواطف مثبت، ۲ / ۴۲ درصد از واریانس تسلی بخشی و ۶ / ۱۶ درصد از واریانس مدلسازی اجتماعی در افراد دچار اختلال وسواس فکری _ عملی توسط متغیرهای گروه بندی گروه های آزمایش و گواه تبیین می شود، ولیتفاوت نمرات دو گروه در متغیر چشم انداز داشتن معنادار نبوده است.نتیجه گیری: باتوجه به نتایج بدست آمده، اجرای رویکرد درمانی پارادوکسی باعث کاهش نمرات حساسیت به طرد و بهبود ابعاد خودنظمجوئی بین فردی هیجان شده است.

کلیدواژه ها:

رویکرد درمانی پارادوکسی ، حساسیت به طرد ، خودنظم دهی بین فردی هیجان ، اختلال وسواس فکری- عملی