تحلیل جامعه شناختی رفتار نخبگان سیاسی ایران براساس نظریه پارتو و موسکا

از دهه دوم شکل گیری نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران ، نخبگان سیاسی ایران بصورت کلیدر دو جناح سیاسی تحت عنوان اصلاح طلب (موسوم به جناح چپ) و اصول گرا (موسوم بهجناح راست) و به بیان دیگری محافظه کار قرار گرفتند که ، هر کدام برای پیشبرد اهداف وایدئولوژی های خود ارگان های تبلیغاتی و رسانه ای را به خدمت گرفتند. بدنبال شکل گیری ایندو جناح سیاسی رفته رفته بین آنها تمایزات و اختلافاتی شکل گرفت که آثار و پیامد های آنکلیت جامعه را تحت تاثیر قرار داده است . بنابراین پژوهش حاضر با روش تحلیل نظری _ اسنادیدر حوزه جامعه شناسی سیاسی به تحلیل و بررسی رفتار نخبگان سیاسی ایران ، بر اساسنظریه های نظریه پردازانی همچون : ویلفردو پارتو و گایتانو موسکا پرداخته است . که به طورکلی نتایج آن مشخص می کند نخبگان سیاسی دهه های اخیر ایران ، بر اساس نظریه موسکا ،هرکدام یک فرمول سیاسی و طبق نظریه پارتو ، هرکدام یک مشتقاتی دارند که برای کسبقدرت و رسیدن به اقتدار سیاسی خود از آن استفاده می کنند . نتیجه اینکه برای مطالعه وشناخت رفتار سیاسی آنها نبایستی به مشتقات و فرمول سیاسی آنها ، یعنی شعار ها و وعدههایی همچون : برقراری عدالت ، آزادی و دموکراسی بسنده کرد بلکه می بایست لایه هایعمیق تر و به عبارتی ته نشست ها یا بازمانده های آنان ، یعنی انگیزه های درونی آنها را مانندقدرت طلبی، ثروت اندوزی یا خدمت مخلصانه به ملت را مورد بررسی قرار داد.

کلیدواژه ها:

نخبگان سیاسی ، قدرت ، جناح سیاسی ، رفتار سیاسی ، اصلاح طلب ، اصول گرا