عوامل مؤثر در شکل گیری مسکن اسلامی ایرانی

معماری سنتی ایران همواره به صفت شایسته مردم سالاری آراسته بوده و هنرمند و معمار به حرمت شأن و منزلت کریمانه انسان، خالق آثاری محکم، کارآمد و با وقار بوده است. اگر معمار ایرانی خود را موظف می دانست که آگاهی کاملی از آداب، رسوم و روحیات ساکنان به دست آورد یا مناسبترین مصالح را برای مناطق جغرافیایی متفاوت بشناسد و به کار برد. رعایت این همه برای حفظ شأن و منزلت انسان بود و نه چیز دیگر، برای جامعه ما بسیار آموزنده است که دریابد چگونه اجداد و نیاکانش از همه شرایط و عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و محیطی با آگاهی کامل استفاده می کردند تا خانه و مسکنی در خور بسازند. دیگر بازگشت کامل به معماری سنتی نه عملی است و نه مطلوب، امروزه کسی نمی تواند تغییرات سریع اجتماعی را نادیده بگیرد. اما چیزی که حائز اهمیت است این است که باید از هماهنگی معماری قدیم در مسکن بهره گرفت و تطبیق نیازهای امروزی را نیز مانند گذشته برای رسیدن به منزلت انسانی پیش گرفت. این پژوهش بررسی عوامل مؤثر در شکل گیری فرم و فضای مسکن ایرانی را با هدف تذکر و پیشنهاد در چگونگی تلفیق عناصر و عوامل مختلف در طراحی مسکن امروزی را دنبال می کند و امیدوار خواهد بود که با سرمش قرار دادن این اصول، هماهنگی عناصر در طراحی مسکن بتواند هویت و فرهنگ را به جامعه بازگرداند و از تلفیق فرهنگ از معماری به جامعه جلوگیری کند. این پژوهش که با روش کتابخانه ای به انجام رسیده است، تلاش دارد ضمن معرفی اصول خانه سازی سنتی در ایران، نقش و تأثیر یکپارچه سازی الگوهای سنتی و بومی را در ساختمان سازی مدرن برای رسیدن به یک اصل که همان هویت است را بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

مسکن ، اقلیم ، مذهب ، فرهنگ ، روابط اجتماعی