بررسی خانه های سنتی مناطق گرمسیر ایران

با نگاه به مصرف انرژی در زمان حال و مقایسه آن با گذشته، یعنی زمانی که سوخت های فسیلی و ... به منظور تطبیق هر چه بیشتر فضای زندگی با شرایط آب و ه وایی در دسترس نبودند می توان دریافت که گذشتگان به تنهایی با کنار آمدن با عوامل اقلیمی نامناسب به وسیله فنون اقلیمی، توانستند محیطی امن همراه با آسایش و آرامش را پدید آورند. این م وضوع، یعنی فراهم آوردن شرایط آسای بدون استفاده از منابع تجدید ناپذیر، ناپایداری را در بطن ساخت و سازها گنجاند. امروزه، با رشد روز افزون جمعیت حفظ محط زیست اهمیت دو چندان پیدا کرده است. اما متاسفانه استفاده از الگوی مصرف ا نرژی های تجدید پذیر در ساختمان سازی رو به زوال می رود و این مسئله باعث آلودگی های زیست محیطی و اتمام منابع سوختی خواهد بود. م عماری پایدار از این جنبه به ساختمان می نگرد که انرژی با حفظ محیط زیست و توسعه پایدار همراه خواهد بود. معماری پایدار از این جنبه به ساختمان می نگرد که انرژی با حفظ محیط زیست و توسعه پایدار همراه و توآم است. مسکن سنتی ایرانی نمود کامل هم آوایی محیط و انسان است. م طالعه معماری بومی مناطق در یادآوری این مهم بسیار کارآمد می باشد. معماری بومی بوشهر و یزد، کاملاٌ منطبق با شرایط آب و هوایی بوده و نشانگر هویت خاص منطقه خود می باشند. هدف اصلی این پژوهش بررسی و تحلیل الگوی ساختمان سازی سنتی و مقایسه در دو شهر یزد و بوشهر با دو اقلیم متفاوت و گاهاً مشابه (تابش) است که با بررسی شرایط اقلیمی در هر منطقه می توان دلیل تفاوت در عناصر و فضاها را در بافت و در نهایت رسیدن به الگویی مناسب برای طراحان امروزی با در نظر گیری اصول معماری پایدار می باشد. این پژوهش، که با روش کتابخانه ای و تحلیل های فضایی، مقایسه مطالعات موردی آن به انجام رسیده ا ست، تلاش دارد ضمن معرفی الگو ی خانه سازی سنتی در شهر بوشهر و یزد، نقش و تأثیر الگوهای سنتی و بومی را در ساختمان سازی امروزی برای رسیدن به یک راه حل که همان اصول رعایت شده در ساختارهی سنتی برای همسازی با اقلیم است بررسی نماید و همچنین پیامدهایی بی توجهی به داشته های غنی خانه سازی بومی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، اصول معماری پایدار ، اقلیم ، شهر یزد ، محیط زیست ، شهر بوشهر