پدرانگی در پدران دچار کم توانی: مطالعه موردی تجارب یک پدر دچار کم توانی جسمی و ذهنی

زمینه و هدف: والدین دچار کم توانی نیز مشابه سایر والدین، مشکلات مختلفی را در مسیر والدگری تجربه خواهند کرد(امرسون و همکاران، ۲۰۱۵). مطالعات نشان می دهند پدران دچار کم توانی، اغلب برای عاملیت داشتن در امور مرتبط با فرزند محدود می شوند و بیشتر مادران، پدربزرگ و مادربزرگ ها مسئولیت فرزندان را بر عهده می گیرند(سیورینکالو، ۲۰۲۱). با این حال، در صورت برخورداری این گروه از پدران از حمایت کافی و منابع مطلوب، تعداد زیادی از آنان در درازمدت قادر خواهند شد با مشکلات سازگار شوند، باثبات باشند و عشق و مراقبت از فرزندانشان را تجربه کنند (مک کانل و همکاران، ۲۰۲۱). مرور مطالعات نشان می دهد پدران دچار کم توانی در مقایسه با مادران، کمتر مورد توجه قرار گرفته اند؛ از این رو، هدف از مطالعه حاضر درک عمیق تجارب زیسته پدری مبتلا به کم توانی جسمی و ذهنی و وارسی ادراک او از پدر بودن، بود. روش: پژوهش حاضر کیفی از نوع پدیدارشناختی بود. نمونه مورد مطالعه به دلیل نادر بودن گروه مورد بررسی، یک پدر مبتلا به کم توانی جسمی و ذهنی و صاحب همسر و فرزند سالم بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد. با فرد مورد بررسی در خصوص ادراک او از پدرانگی و چالش های آن، مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد. سپس کلمه به کلمه پیاده سازی شده و به روش پدیدارشناسی تفسیری اسمیت و اوسبورن(۲۰۱۵) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه ۵ مضمون اصلی شناسایی شد: فقدان دغدغه مندی برخاسته از کم تاملی نسبت به خانواده، سهل انگاشتن پدرانگی و مسئولیت داشتن در قبال فرزند، تجربه عواطف ناپخته پدرانه، متزلزل سازی واحد خانواده و احساس نیاز به حمایت چندگانه. این مضامین اصلی، شامل زیر مضمون هایی بودند.نتیجه گیری: به نظر می رسد پدرانگی در پدران دچار کم توانی با چالش های زیادی همراه است و لازم است برای آنان و خانواده هایشان، یک سیستم حمایتی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

کم توانی جسمی و ذهنی ، پدرانگی ، مطالعه موردی