اثربخشی طرحواره درمانی بر گرایش به خودکشی معتادان زن ساکن در کمپ های شهر کرمان

زمینه و هدف: اعتیاد یک بیماری جسمی، روانی، اجتماعی و روحانی است که همانند سایر انحرافات اجتماعی پر ارزش ترین سرمایه های کشور یعنی نوجوانان و جوانان را به نابودی می کشاند. با وجود عدم مقبولیت مصرف مواد مخدر از نظر اجتماعی، طبقات مختلف مردم با این مسئله به طور جدی درگیر هستند. به طوری که سلامت فرد، جامعه و خانواده را به خطر می اندازد و همچنین موجب انحطاط روانی و اخلاقی فرد می شود. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر گرایش به خودکشی معتادان زن ساکن در کمپ های شهر کرمان انجام گرفت. روش: روش این پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل معتادان زن ساکن در کمپ های شهر کرمان در سال ۱۴۰۱ بودند. ۳۰ نفر بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه در گرایش به خودکشی را در دو نوبت (پیش آزمون و پس آزمون) تکمیل کردند. در ابتدا بر روی هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردید، گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت طرحواره درمانی قرار گرفت، در این مدت گروه کنترل به فعالیت های معمول خود مشغول بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین متغیر گرایش به خودکشی گروه آزمایش در پسآزمون نسبت به میانگین گروه کنترل، معنادار بوده است. نتیجه گیری: بنابراین اثربخشی طرحواره درمانی بر گرایش به خودکشی معتادان زن ساکن در کمپ های شهر کرمان تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

اثربخشی طرحواره درمانی ، گرایش به خودکشی ، معتادان زن.