اثربخشی طرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار

زمینه و هدف: زوجین سازگار، زن و شوهرهایی هستند که توافق زیادی با یکدیگر دارند و از نوع و سطح روابطشان و کیفیت اوقات فراغتشان رضایت دارند و مدیریت خوبی در زمینه وقت و مسائل مالی خود اعمال می کنند. در روند سازگاری، عوامل زیر موثر است: شخصیت، ادراک فرد از مشکل، شدت مشکل و مساله، حمایت اجتماعی، نگرش فرد در مورد رسیدن به هدف، توانایی مراقبت از سلامت خود، درک فرد از موقعیت خود، روش زندگی و نوع شخصیت فرد از مهم ترین عواملی که موجب بروز ناسازگاری در زندگی زوجین می شود مشکلات ارتباطی و روابط نادرست و ناخرسند زوج هاست. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار بوده است.روش: روش این پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل زوجین ناسازگار مراجعین به مراکز مشاوره ای شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بودند. ۳۲ نفر بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه اشتیاق به زندگی را در دو نوبت (پیش آزمون و پس آزمون) تکمیل کردند. در ابتدا بر روی هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردید، سپس افراد گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای درمان طرحواره درمانی دریافت کردند.یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین نمره متغیر اشتیاق به زندگی گروه آزمایشدر پسآزمون نسبت به میانگین گروه کنترل، معنادار بوده است. نتیجه گیری: بنابراین اثربخشی طرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اشتیاق به زندگی ، زوجین ناسازگار .