بررسی نقش میانجی "سبک های دلبستگی" در ارتباط بین "اضطراب وجودی" و "سندروم آشیانه خالی" در سالمندان ساکن تهران

مقدمه: سالمندان با گذر از دوران میان سالی و کهولت، با چالش های متعددی از جمله "سندروم آشیانه خالی" مواجه می شوند. این پدیده که با احساس تنهایی، غم و انزوا پس از ترک فرزندان از خانه توصیف می شود، می تواند زمینه ساز مشکلات روانشناختی از جمله "اضطراب وجودی" گردد.هدف: این پژوهش به بررسی نقش میانجی "سبک های دلبستگی" در ارتباط بین "اضطراب وجودی" و "سندروم آشیانه خالی" در سالمندان ساکن تهران می پردازد.روش: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی و همبستگی است. ۲۱۰ نفر از سالمندان ساکن تهران به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای سنجش سطح اضطراب وجودی، سبک های دلبستگی و شدت سندروم آشیانه خالی از پرسشنامه های اضطراب هستی (ثانی، بهمنی، ۱۳۹۴)، سبک دلبستگی (کولینز و رید ۱۹۹۰) و سندروم آشیانه خالی (خشامن و همکاران ۱۴۰۲) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS ۲۶ و LISREL ۸.۸ تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که بین اضطراب وجودی و سندروم آشیانه خالی (۰.۶۱۳) و بین اضطراب وجودی و سبک های دلبستگی ناایمن (۰.۵۴۳) همبستگی مثبت وجود دارد. همچنین، بین سبک های دلبستگی ناایمن و سندروم آشیانه خالی (۰.۳۸۵) همبستگی مثبت مشاهده شد.تحلیل مسیر نشان داد که اضطراب وجودی نه تنها به طور مستقیم (۰.۱۲۰) بلکه به طور غیرمستقیم (۰.۳۱۰) و از طریق سبک دلبستگی بر سندروم آشیانه خالی اثرگذار است.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که اضطراب وجودی می تواند از طریق تشدید سبک های دلبستگی ناایمن، سندروم آشیانه خالی را در سالمندان تشدید کند.

کلیدواژه ها:

اضطراب وجودی ، سندروم آشیانه خالی ، سبک های دلبستگی ، سالمندان