تجربه زیسته والدین کودکان کم توان ذهنی: یک مطالعه کیفی

زمینه و هدف: فرزند پروری فعالیتی پیچیده شامل روش ها و رفتارهای ویژه است.در این میان داشتن فرزند کم توان ذهنی شرایط خاصی است که ابعاد عملکرد فردی و خانوادگی والدین را به انحاء مختلف تحت تاثیر قرار می دهد و در حقیقت ناتوانی های ذهنی کودک، نه تنها خود او را متاثر می سازد، بلکه سلامت کل خانواده و والدین را نیز تحت الشعاع قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر تعیین تجربه زیسته والدین دارای کودکان کم توان ذهنی بود. روش: این مطالعه به روش کیفی و پدیدارشناسی توصیفی در نیمه اول سال ۱۴۰۲ انجام شد. ابتدا ۲۱ نفر از والدین شرکت کننده به روش نمونه گیری در دسترس از مراجعه کنندگان به یکی از مراکز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزیستی شهر کرمانشاه انتخاب شدند. با توجه به ماهیت روش پژوهش مصاحبه های نیمه ساختار یافته با ۱۲ شرکت کنندگان به اشباع نظری رسید، بدین صورت که در دو نفر آخر اطلاعات جدیدی به دست نیامد. روش تحلیل مصاحبه ها به شیوه هفت مرحله ای کلایزی انجام شد.یافته ها، در پژوهش حاضر نتایج تحلیل مصاحبه ها در ۴ مضمون اصلی شامل احساسات ناخوشایند، تغییرات در سبک و شرایط زندگی، نگرانی مداوم در مورد آینده فرزند و راهبردهای انطباقی والدین قرارگرفت. در کل یافته ها نشان داد داشتن کودکان کم توان ذهنی بر جنبه های مختلف تفکر و کیفیت زندگی و رضایت والدین تاثیر قابل توجهی می گذارد.نتیجه گیری، در نهایت چنین استنتاج می شود که مد نظر قرار دادن مقوله های فوق در مداخلات آموزش روانی از جمله رویکردهای متمرکز بر شفقت و معنادرمانی به منظور تطابق و تقویت سطح تاب آوری والدین این کودکان ضروری است.

کلیدواژه ها:

کم توان ذهنی ، والدین ، تجربه زیسته ، پدیدار شناسی.