بررسی فراوانی افکارخودکشی در دانشجویان پزشکی و پیراپزشکی

تحصیل و آموختن، تجربه ای پر استرس و چالش برانگیز است و بدیهی است که این استرس در گروه های خاص جامعه چون دانشجویان و به ویژه در رشته های علوم پزشکی به دلیل همراه بودن استرس های محیط آموزشی و ارتباط با محیط بالینی می تواند پیامدهای جسمی و روانی متعددی به همراه داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی افکار خودکشی در دانشجویان پرستاری مامایی و مرکز فوریت های پزشکی در سال ۱۴۰۱ شهر سمنان انجام شده است. این پژوهش، مطالعه ای توصیفی_ تحلیلی از نوع مقطعی است. مشارکت کنندگان ۲۸۸ دانشجوی پرستاری، مامایی و مرکز فوریت های پزشکی ساکن سمنان بودند که در زمان اجرای پژوهش در یکی از رشته های فوق مشغول به تحصیل و به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد سنجش افکارخودکشی بک بود. داده ها پس از جمع آوری، با به کارگیری آمار توصیفی و آزمون های کای دو، فیشر و ضریب همبستگی پیرسون توسط نرم افزار SPSS۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (۰.۰۵=a) میانگین نمره افکارخودکشی در نمونه مورد بررسی ۲۰.۷۳ بود. افکار خود کشی در بین ۴۳.۱۵% دانشجویان وجود داشت که ۲۵.۳۶% فکرخودکشی و ۱۵.۳% آمادگی جهت خودکشی داشتند. وجود این افکار با جنس، تاهل و مقطع تحصیلی رابطه معنی داری داشته است. (۰.۰۵>P) اما با سن، رشته تحصیلی و اشتغال دانشجو ارتباط معنی داری نشان نداد. پیشنهاد می شود تمهیدات لازم جهت آموزش مداوم مهارتهای مقابله با خلق منفی، مدیریت استرس و تغییر سبک زندگی و خدمات مشاوره ای به منظور کاهش افکار و اقدام به خودکشی در این قشر انجام شود.