اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خوداثرمندی، مهارت حل مسئله و نگرش ناکارآمد مادران کودکان کم توان ذهنی

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خوداثرمندی، مهارت حل مسئله و نگرش ناکارآمد در مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شهرستان نهاوند بود. روش: این پژوهش از نوع کاربردی و از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون -گروه کنترل و پیگیری ۴۵ روزه بود . جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مادران دارای کودکان کم توان ذهنی در شهرستان نهاوند در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند که از بین آن ها ۳۰ نفر (هر گروه ۱۵ نفر) به روش نمونه گیری هدفمند در دو گروه کنترل و آزمایش به عنوان نمونه انتخاب شدند و مداخله متمرکز بر شفقت در ۸ جلسه اجرا شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های خوداثرمندی عمومی شرر و همکاران( ۱۹۸۲ )، پرسشنامه حل مسئله هپنر وپترسون( ۱۹۸۸ )و پرسشنامه نگرش ناکارآمد(DAS) (۱۹۷۸)،جمع آوری شد و با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) و نسخه۲۶ نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها، یافته ها نشان داد درمان متمرکز بر شفقت بر سه متغیر این پژوهش تاثیرمعناداری داشته است( ۰/۰۰۱ >P)بوده است و موجب افزایش خود اثر مندی، حل مساله و همچنین کاهش نگرش ناکار آمد مادران دارای کودکان کم توان ذهنی در مراحل پس آزمون و پیگیری شده است. نتیجه گیری: نتایج نشان دادکه درمان متمرکز بر شفقت سبب بهبود متغیرهای خوداثرمندی، مهارت حل مسئله و نگرش ناکارآمد در مادران کودکان کم توان ذهنی شده است، لذا استفاده از این رویکرد توسط درمانگران با توجه به قابلیت ها و مولفه ها ی آن در خصوص مادران دارای کودکان کم توان ذهنی توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، خوداثرمندی ، مهارت حل مسئله ، نگرش ناکارآمد ، کودکان کم توان ذهنی ، مادران.