مقایسه توانایی های کاربردشناسی( پراگماتیک )در کودکان دچار اختلال عصب رشدی و کودکان دارای رشد بهنجار

زمینه و هدف: کودکان دارای اختلالات عصب رشدی بخش گسترده ای از جامعه هدف توانبخشی هستند. برای درک دنیای این کودکان، متخصصان نیاز دارند علاوه بر آگاهی از مراحل رشد شناختی، عاطفی، اجتماعی و جسمانی در مورد شرایط ناتوان کننده آنان نیز دانش کافی داشته باشند. یکی از این شرایط، ناتوانی در برقراری ارتباط اجتماعی است که یکی از دلایل ارجاع این کودکان به تیم توانبخشی می باشد. کاربردشناسی زبان عنصری کلیدی ارتباط اجتماعی است. هدف از این پژوهش بررسی ومقایسه این توانایی در ۵ گروه از کودکان دچار اختلال عصب رشدی و مقایسه آن با کودکان با رشد بهنجار است. روش تحقیق: این پژوهش از نوع مقطعی (علی – مقایسه ای) بود. ۱۲۰ کودک ( ۹-۵ ساله) دچار اختلالات عصب رشدی شامل اختلال طیف اتیسم، اختلال نقص توجه/ بیش فعالی، اختلال نقص توجه، اختلال رشدی زبان و اختلال ارتباط اجتماعی و۱۸۵ کودک با رشد بهنجار به صورت غیر تصادفی انتخاب شدند. تشخیص کودکان دارای اختلال بر اساس نظر تیم چندتخصصی مبنی بر مرور آزمون ها، مشاهدات، سابقه خانوادگی و پزشکی و خطوط راهنمای DSM-۵ انجام شد. پرسشنامه توانایی های کاربردشناسی زبان توسط مادر کودکان تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس انجام شد. یافته ها: توانایی کودکان دارای اختلالات عصب رشدی نسبت به همتایان خود در هر سه عامل کنشهای گفتاری و قواعد گفتگو، بافت و درک و تعامل اجتماعی به طور معنادارتری پایین تر بودند (۰/۰۰۰۱>P) .نتیجه گیری: کودکان دچار اختلالات عصب رشدی در توانایی کاربردشناسی زبان ضعیف هستند. بنابراین متخصصان ومشاوران توانبخشی باید برای بهبود این توانایی مداخلات درمانی مناسب طراحی کنند.

کلیدواژه ها:

توانایی کاربردشناسی ، اختلالات عصب رشدی ، اختلال ارتباط اجتماعی