رابطه معنویت با سلامت روان و امید به زندگی در سالمندان

دوره سالمندی برهه حساسی از زندگی بشر است که طی آن سالمندان در معرض تهدیدات بالقوه ای نظیر افزایش ابتلا به بیماریهای مزمن، انزوای اجتماعی و کاهش سلامت روان هستند. معنویت می تواند به عنوان یک عامل تاثیرگذار بر روان انسان نقش کلیدی ایفا نماید. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین معنویت با سلامت روان و امید به زندگی در سالمندان صورت گرفته است. این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه سالمندان شهر کرمانشاه تشکیل می دهند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ۱۵۰ سالمند بالای ۶۰ سال با میانگین سن ۷۲/۴۴ مورد بررسی قرار گرفتند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه معنویت پارسیان و دونینگ، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و پرسشنامه امید به زندگی میلر جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس ۲۱ انجام گرفته است. نتایج آزمون های تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین معنویت با سلامت روان ۰/۰۱ > p و ۰/۷۸۰ = r ، رابطه معنادار و بین معنویت و امید به زندگی در سالمندان ۰/۰۱ > p و ۰/۶۵۲ = r نیز رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل واریانس مربوط به رگرسیون معنویت بر سلامت روانی و امید به زندگی سالمندان بیانگر آن بود که میزان F مشاهده شده (۳/۳۷۳) در سطح (۰/۰۵≥ p) معنادار است و نزدیک به ۳۴/۵% واریانس مربوط به معنویت بر سلامت روان و امید به زندگی تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

معنویت ، سلامت روان ، امید به زندگی ، سالمندان