بررسی تاثیر حداقل مقدار خنک کاری-روانکاری در کارایی فرزکاری مارپیچ آلیاژ تیتانیوم

فرزکاری مارپیچ فرآیندی است که از طریق چرخش ابزار فرز در طول مسیر مارپیچ ، سوراخ را ایجاد می کند. این روش در مقایسه با سوراخکاری معمولی ، یک فناوری نوظهور برای ایجاد سوراخ هایی با دقت و کیفیت بالا است و به طور گسترده برای ساخت قطعات در صنایع مختلف از جمله صنایع هوافضا، خودروسازی و تولید تجهیزات پزشکی استفاده می شود و به عنوان جایگزینی برای ایجاد سوراخهای ماشین کاری در موادی که ماشین کاری مشکل است ، پدیدار شده است . از جمله این مواد می توان به تیتانیوم اشاره کرد. باتوجه به این امر که ماشینکاری آن اغلب به عنوان فرآیند دشوار توصیف می شود، اما ویژگی های برجسته این آلیاژ سبب شده تا در بسیاری از صنایع تولیدی به کار گرفته شود. نکته قابل توجه در فرزکاری قطعات تیتانیوم ، پرهیز از بکارگیری سیالات برشی به دلیل مشکلات مختلفی اعم از زیست محیطی و اقتصادی می باشد. پیشنهاداتی در زمینه حذف یا کم کردن سیالات برشی بسیار مورد توجه واقع شده است . ابتدایی ترین راه حل ، حذف و یا کاهش سیال برشی است . این مقاله به بررسی مقایسه ای فرزکاری مارپیچ آلیاژ تیتانیوم در شرایط خشک و حداقل مقدار سیال برشی و همچنین آنالیز نتایج حاصل از آن، اختصاص دارد.

کلیدواژه ها:

فرزکاری مارپیچ ، حداقل مقدار سیال ، آلیاژ تیتانیوم ، ماشینکاری خشک