بررسی مولفه های طراحی مبتنی بر دستاوردهای روان شناسی محیطی در خوابگاه های دانشجویی با هدف افزایش حس تعلق به مکان در بین دانشجویان

بیشتر افراد در مقطعی دانشجو بوده اند و اگر به دانشگاهی میرفته که از شهر خود دور می ماندند درگیر مسکن دانشجویی و معضلات آن میشدند؛ دانشجویان جمعیت کثیری از کل جوانان ایران را تشکیل می دهند و هموراه جز قشر در معرض خطر به حساب می آیند از طرفی دانشگاه ها تاسیس می شوند بدون آنکه خوابگاه ها یا پانسیونهایی برای اسکان و آسایش دانشجویان در نظر گرفته شود ساکنین خوابگاه های دانشجویی علاوه بر دستیابی به تجارب جدید در تعامل با دیگران از محیط خوابگاه همچون خانه عملکرد تامین حریم شخصی خود را انتظار دارند هدف از این پژوهش بررسی دستاوردهای روان شناسی محیطی و تاثیر آن بر طراحی خوابگاهی است که دانشجویان در آن حس تعلق داشته و خوابگاه را همچون خانه خود بدانند. در این پژوهش ابتدا به تعریف برخی از شاخصه های روان شناسی محیطی از جمله خلوت، ازدحام و فواصل مختلف در ارتباط با تعامل افراد پرداخته سپس به تعریف حس مکان، چگونگی شکلگیری این حس و راهکارهای افزایش حس تعلق به مکان در طراحی خوابگاه پرداخته شده است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به تبیین نسبت میان مولفه های روان شناسی محیطی در ایجاد حس تعلق به مکان می پردازد.

کلیدواژه ها:

خوابگاه ، روان شناسی محیطی ، خلوت ، ازدحام ، حس تعلق به مکان