کاربرد نانوتکنولوژی در درمان سرطان

شیمی درمانی یکی از درمان های شناخته شده برای بیماران سرطانی است. اما درمان سرطان به دلیل محدودیت دسترسی داروها به بافت سرطانی، سمیت غیر قابل تحمل و مقاومت دارویی چندگانه موفقیت های زیادی نداشته است. در سال های اخیر به دلیل شناسایی بهتر بیولوژی تومور وپیشرفت فناوری نانوتکنولوژی راهکارهای جدیدی برای معالجه سرطان پیشنهاد شده است. ذرات در مقیاس نانومتری به شیوه های شگفت انگیزی عمل می نمایند به طوری که خواص و ویژگی مواد در مقیاس نانومتری تغییر می کند و خواص نوری، الکترونیک و ساختاری ویژه ای از خود نشان می دهند. در داروسازی نوین، با استفاده از این ویژگی ها، نانوپارتیکل ها به گونه ای مهندسی می گردند که قادر باشند مقادیر بالای دوز داروی سایتوتوکسیک را به سایت سرطانی انتقال دهند در حالی که سلول های سالم از عوارض جانبی داروهای سایتوتوکسیک محفوظ باشند. روش های نوین دارورسانی هدفمند به وسیله نانوپارتیکل ها و تکنیک بیوکونژوگاسیون باعث به وجود آمدن راهکارهای درمانی موفقیت آمیزی برای معالجه سرطان شده است. این مقاله مروری به بررسی دارورسانی به بافت تومور از طریق دو نوع هدفگیری فعال و غیر فعال می پردازد. همچنین این مقاله به خصوصیات و ویژگی های نانوپارتیکل ها در دارورسانی هدفمند، بیوکونژوگاسیون و چالش های موجود در سیستم دارورسانی اشاره می نماید.

کلیدواژه ها:

سرطان ، درمان ، نانوتکنولوژی ، نانوپارتیکل ، بافت سرطانی ، سایتو توکسیک ، تومور ، بیوکونژگاسیون ، سمیت سلولی